[HP Fic]As Days go by[HP/DM]

เนื้อเรื่อง

Title :: As Days go by
Pairing :: H/D
Rate :: PG??
A/N :: ก่อนอ่านกรุณาปล่อยวางนะฮะ อย่าอ่านฟิคเรื่องนี้แบบผ่านๆ ขอให้อ่านและทำความเข้าใจกับคำพูดและการกระทำ เปิดเพลง Against All Oddsคลอไปด้วยจะได้อารมณ์มากๆ เหอๆๆ

As Days go by
Take a look at me now
'Cause there's just an empty space
And you coming back to me is against all odds
And that's what I've got to face
- Against All Odds


.....ถ้าเกิดเราแยกจากกัน.....นายจะยังรักฉันไหม?....
พูดอะไรน่ะ?.....เราจะแยกจากกันได้ยังไงล่ะ?....ต้องการจะบอกอะไรฉันรึเปล่า?
แค่ถามดูเฉยๆ........ว่าถ้าเกิดวันนึงฉันหายตัวไป....นายจะยังรักฉันไหม? จะตามหาฉันรึเปล่า?
อืม......ก็คงงั้นมั้ง......นี่....อย่าพูดอะไรเป็นลางได้ไหม? ฉันไม่ชอบนะ
ครับผมๆ.....ถึงตัวฉันจะหายไป แต่ใจฉันก็ยังอยู่กับนายน๊า~
แหวะ!.....ไอ้น้ำเน่า!

.......ฉันรักนายนะ......รักนายที่สุด.......รอฉันอยู่ที่นี่นะ.......ฉันจะมารับนาย ฉันสัญญา
ไม่!.....ทำไมนายต้องให้ฉันรออยู่ที่คนเดียวด้วย! ฉันจะไปกับนาย นะแฮร์รี่....ให้ฉันไปกับนายเถอะ....ขอร้อง
เดรโก......อย่าทำแบบนี้ ฉันสัญญาว่าจะเขียนมาหานายบ่อยๆนะ.....ฉันรักนายเดรโก....
อย่า!!......ไม่!! แฮร์รี่ อย่าไป!!


"แฮร์รี่!!!....." ร่างบางสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากที่นอน มือเอื้อมออกไปไขว้ขว้าหาสิ่งที่ไม่สามารถสัมผัสได้ เหงื่อกาฬที่ไหลจนเปียกชุ่ม ผุดพรายอยู่บนขอบเส้นผม หอบหายใจอยู่ครู่นึงจนรู้สึกตัวได้ว่าแค่ฝันไปเท่านั้น ชายหนุ่มมองฝ่ามือซีดขาวของตัวเองทบทวนถึงอะไรบางอย่าง......


รอฉันอยู่ที่นี่นะ......ฉันรักนายเดรโก


"ไอ้แว่นบ้า!.....เชอะ!" บ่นออกมาดังๆ ก่อนจะลุกจากเตียงนอนไปยังหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียง แสงแดดยามเช้าส่องสะท้อนต้องเส้นผมสีบลอนด์ซีดนั้นเป็นประกาย สายตาทอดมองไปยังสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ที่มีชื่อเสียงของโลก หอไอเฟล กับบ้านเมืองต่างถิ่นที่เค้าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาเกือบสองปี.......นับตั้งแต่วันนั้น.....

นายชอบที่นี่ไหม?.....
อืม สวยดี......แต่ยังไงฉันก็ชอบคฤหาสน์มัลฟอยมากกว่า
โธ่....เดรโก....บ้านนายน่ะเหี่ยวเฉา อึมครึมจะตายไป ยังกะอยู่ในสุสาน....โอ๊ย!...โห ทำไมต้องหยิกด้วยล่ะ....
หุบปากนะไอ้แว่น นั่นมันบ้านฉันนะ!
ขอโทษคร้าบบบ~ ไอ้แว่นคนนี้ผิดไปแล้ว......แหม แต่ที่พูดเนี่ย....ก็เพราะว่าที่นี่น่ะ มันเป็นสถานที่ของเราสองคนไงล่ะ
ใครบอกว่าฉันจะอยู่กับนาย? อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย หึ!
อ้าว.......ไม่อยู่กับฉันแล้วเดรโกจะไปอยู่กับใครล่ะครับ?
กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่นาย!
ไม่ได้หรอก.......เพราะห้องๆนี้น่ะฉันเตรียมไว้ให้เราสองคนโดยเฉพาะ เหอๆ....
หัวเราะแบบนี้หมายความว่าไงฮะ?!
ก็หมายความว่า แบบนี้ไง.........
....หืม....อย่ามาอ้อนนะ ฉันไม่หลงกลนายหรอก
ไม่หลงกลก็ได้จ้า......ขอแค่มีนายอยู่กับฉัน ฉันก็ไม่ขออะไรแล้ว.....อยู่กับฉันที่นี่นะ....
.........คิดดูก่อนแล้วกัน........


"เดรโก!.....อรุณสวัสดิ์จ๊ะ" เสียงทักทายจากถนนเบื้องล่าง ชายหนุ่มมองลงไปก็พบกับหญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนถ้วน กำลังหอบดอกไม้ช่อใหญ่เพื่อมาจัดร้านอาการด้านล่าง
"อรุณสวัสดิ์ครับ คุณนายเลอนัวร์.....ให้ผมลงไปช่วยไหมครับ?" เค้ายิ้มกว้างทักทายพร้อมกับเสนอความช่วยเหลือ แต่อีกฝ่ายกลับโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ
"วันนี้มันวันหยุดของเธอนะจ๊ะที่รัก.....ไปพักผ่อนเถอะจ๊ะ" เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านในร้าน

จริงสิ......วันนี้มันวันเดย์ ออฟของเรานี่หน่า....ชายหนุ่มยักไหล่ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่ใกล้ๆปลายเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป


เจ้าของร้านอาหารข้างล่างเค้าใจดี แบ่งขายห้องข้างบนให้เราแบบถูกๆเลยล่ะ
เหอะ! นายมันก็ชอบแต่งของถูกทุกทีนั่นแหละ
แหม.....ถูกแต่ว่าฉันก็เลือกที่ดีๆมีคุณภาพเหมาะกับคุณชายอย่างนายน๊า~
ใช่ เพราะฉันน่ะผิวบอบบาง ขืนให้อยู่ในห้องที่มันโสโครกมีหวังผื่นขึ้นพอดี
จ้าๆ....รับทราบแล้วครับที่รัก ฉันก็ต้องรู้ดีที่สุดอยู่แล้วล่ะผิวนายน่ะ....เหอๆ....เป็นรอยง่าย โดนอะไรหน่อยก็เป็นจ้ำไปหลายวัน แหม....แต่ก็ดีเหมือนกันนะ อิๆ
ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย?
ไม่มีอะไรหรอกน่า.....
แล้วจะมากอดฉันทำไมเนี่ย!
ก็ฉันชอบเวลาตัวนายกะตัวฉันมันอยู่ชิดๆกันน่ะสิ เหอๆๆ อุ่นดีนะ.....
........เหรอ.......อืม......
.....เดรโก.....
อะไรเหรอ?
ฉันรักนายนะ......
บอกแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อรึไง?
ไม่เบื่อหรอก.......บอกเผื่อไว้ไง ถ้าวันข้างหน้าฉันไม่มีโอกาสได้พูด....
เงียบไปเลย.....เคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบคำพูดอะไรแบบนี้
จ้าๆ......ตัวนายนี่นิ่มดีจังเลยนะ....อยู่ด้วยกันแบบนี้ทั้งวันฉันก็ไม่เบือนะรู้ไหม?
ตัวนายมีแต่กระดูกกับกล้ามเนื้อต่างหากล่ะ.......แล้วก็ ถ้าให้อยู่แบบนี้ทั้งวันก็ไม่เอาหรอก....น่าเบื่อจะตายชัก
งั้นก็ทำอย่างอื่นด้วยสิ เหอๆๆ
เฮ้ย!....ไอ้แว่นบ้าาาา!!

"วันนี้ก็มาอีกแล้วนะครับเมอร์ซิเยอร์" ยามรักษาความปลอดภัยของพิพิธภัฑณ์ศิลปะลูฟร์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างผอมบางคนเดิมที่เค้าเห็นแทบทุกอาทิตย์มาเกือบสองปีแล้ว
"ครับ......ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?" ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ขณะเดินไปยังจุดที่เค้าต้องมายืนอยู่ทุกครั้งที่มาที่แกรนด์แกลลอรี่ของลูฟร์
"ท่าทางเมอร์ซิเยอร์จะหลังรักเธอเอามากๆเลยนะครับ? มาหาเธอแทบจะทุกอาทิตย์เลย" ยามคนนั้นพูดอีกครั้ง
"ไม่หรอกครับ......แต่การได้มองดูเธอ มันทำให้ผมนึกถึงใครบางคนก็เท่านั้นเอง....." สีหน้าของเขาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด จนอีกฝ่ายรู้สึกผิดขึ้นมาถนัดใจ
"ผมขอไปทำงานก่อนล่ะครับ..." เขาพูดแล้วเดินจากไป ปล่อยชายหนุ่มร่างบางจมจ่อมอยู่กับอดีตที่ตั้งอยู่ตรงหน้า


พาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย?....บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบอะไรก็ตามที่พวกมักเกิ้ลชอบกันน่ะ
แหม....เดรโกนี่มันพิพิธภัฑณ์ลูฟร์ เชียวนะ.....ฉันอยากให้นายได้เห็น 'เธอ' ก็เท่านั้นเอง
ใคร?.....
นี่ไง......โมนาลิซ่า....
ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ก็แค่รูปเหมือนธรรมดา
ดูดีๆ สิ เดรโก.....นายเห็นอะไรไหม?
...............
ว่าไง?
เธอยิ้มให้ฉัน?
......ฮ่ะๆๆ.....
หัวเราะอะไรน่ะ? ก็นายถามว่าเห็นอะไรฉันก็ตอบตามจริงแค่นั้นเอง
เปล่าคร้าบ.......
มาจับมือฉันทำไมล่ะ?
น่า.....คราวนี้ลองมองเธออีกรอบสิ.......เธอยังคงยิ้มให้นายอยู่รึเปล่า?
............อืม........เธอ....ยิ้มให้เรา?
เดรโก......นายมีความสุขไหม?
อืม......ถามทำไม?
แค่อยากรู้น่ะ.......ถ้านายมีความสุขก็ดีแล้ว
อะไรของนายน่ะแฮร์รี่......แล้วมันเกี่ยวกะโมนาลิซ่าตรงไหน?
ตรงที่เธอรู้ความลับของเราละมั้ง? รู้ว่าเรามาอยู่ด้วยกันที่นี่แค่สองคน.....แค่ฉันกับนาย
..........แฮร์รี่........
อะไรครับ?
...อย่าจากฉันไปไหนนะ.....
จะให้ฉันไปไหนได้ล่ะ?
นายก็รู้ว่าฉันหมายถึงเรื่องอะไร.....
แหม เวลานั้นมันยังไม่มาถึงซะหน่อยนะ.....อย่าไปพูดถึงมันเลย ยังไงตอนนี้ฉันก็อยู่กับนายแน่ๆล่ะน่า....นี่ไง.....จับมือกันไว้แบบนี้ ฉันก็จะไม่หายไปไหน ดีไหม?


"โกหกชะมัดเลย....." ก้มลงมองดูฝ่ามือที่ครั้งนึงเคยถูกเกาะกุมไว้ ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังใบหน้าสวยงามที่แฝงด้วยรอยยิ้มที่มีความนัยบางอย่างเอาไว้จากจิตกรผู้โด่งดัง
"นี่คุณโมนาลิซ่า.....ผมถามอะไรหน่อยสิ?" เดรโกพูดกับภาพเขียนที่โด่งดังนั้นเบาๆ ราวจะกระซิบกระซาบความลับกันให้รู้เพียงเขาและเธอ "....คุณเคยมีความรักไหม?.....อย่างคุณต้องเคยอยู่แล้วล่ะสิ......ผมก็มีนะ จำไอ้แว่นที่หัวยุ่งๆมีรอยแผลเป็นรูปสายฟ้าได้ไหม?.....ที่เค้าเคยมาดูรูปคุณพร้อมๆกับผมน่ะ.....คุณคงจำไม่ได้ล่ะสิ.....ก็มีคนมายืนอยู่ตรงนี้วันนึงเป็นร้อยๆ พันๆคนเลยนี่นะ?.....ผมรักเขานะ....แต่ท่าทางผมจะรอเขานานเกินไปแล้วล่ะมั้ง?......" ชายหนุ่มลดสายตาลง เลี่ยงมองไปยังพื้นปาร์เก่ที่มันวาวจนสามรถสะท้อนภาพตัวเองได้ "....ผมก็อยากจะเชื่อในปาฏิหารย์นะ.....แต่มันก็ริบหรี่เต็มทีแล้ว....." เขาเงยหน้าขึ้นมายังรูปภาพนั้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากรูปภาพ.....ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามากๆขึ้น เมื่อคุยกับรูปภาพของพวกมักเกิ้ลที่ไม่สามารถโต้ตอบอะไรกับเค้าได้ ในขณะที่ตัดสินใจจะหันหลังกลับ ก็มีเสียงๆนึงดังขึ้น

"......จงเชื่อในปาฏิหารย์พ่อหนุ่มน้อย.....เชื่อมั่นในความรู้สึกของเขาและของเธอ"

มันเป็นเสียงหญิงสาวที่ออกจะแปร่งราวกับว่าเธอพยายามพูดภาษาอังกฤษซึ่งไม่ใช่ภาษาที่
เธอถนัดนัก ชายหนุ่มมองไปยังรูปนั้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ......นอกจากรอยยิ้มที่ซ่อนปริศนาที่ลือลั่นนั้น.....
".....นี่ฉันเริ่มจะประสาทหลอนแล้วเหรอเนี่ย?.....บ้าชะมัด" เขาหัวเราะแบบไร้อารมณ์เบาๆพลางพูดกับตัวเอง

"จะไปแล้วเหรอครับ?" ยามคนเดิมถามเมื่อเห็นชายหนุ่มผมสีบลอนด์ซีดนั้นหันหลังกลับเพื่อเดินออกจากส่วนที่แสดงภาพ
"ครับ.....อยู่นานกว่านี้ก็คงไม่มีอะไร" เดรโกตอบ นั่นสินะ....ทั้งๆที่คิดได้แบบนี้ แต่เมื่อไหร่ที่ว่างก็จะมายืนอยู่หน้าภาพเขียนนี้ไม่ใช่เหรอ?....เพื่ออะไรกันแน่ เดรโก มัลฟอย...


แฮร์รี่.....นายเชื่อเรื่องปาฏิหารย์ไหม?
ถามทำไมล่ะ?.......ก็ต้องเชื่ออยู่แล้วล่ะ ชีวิตฉันมันเต็มไปด้วยเรื่องแบบนี้จนฉันคิดว่ามันเป็นส่วนนึงในชีวิตไปแล้ว
เหรอ........นายนี่โชคดีนะ ชีวิตนายมันเหมือนปาฏิหารย์จริงๆนั่นแหละ
โธ่ พูดจาแบบนี้ยังกับน้อยใจอะไรเลยนะ?.....เป็นอะไรรึเปล่า?
................
เฮ้.....นายร้องไห้ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า?
ใครบอกฉันร้องไห้........ฉันไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย!
.....เดรโก........
ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก.....คนที่เชื่อเรื่องปาฏิหารย์ มีแต่คนที่โง่เง่าเท่านั้นแหละ
........เฮ้อ....อะไรของนายเนี่ย.....มานี่มา....
ฮึก.......ฉันขอโทษ.....
โอ๋ๆ.......นายนี่นะ....นึกจะทำตัวเป็นเด็กๆก็ทำซะแบบนั้นแหละ.....
แฮร์รี่.....?
ว่าไงครับ?
ฉันยอมเป็นคนโง่เง่าแบบนั้นก็ได้นะ.....แต่ฉันเชื่อว่า.....เรื่องของเราสองคนน่ะเป็นปาฏิหารย์แน่ๆ.....
.......หึๆ......
หัวเราะอะไรน่ะ!?....ฉันซีเรียสนะ!
เปล่าครับ เปล่า.........นึกว่าจะมีฉันคิดอยู่คนเดียวซะอีก.....
.......จริงเหรอ.....อ๊ะ!........อืมมม.......
..............
........แฮร์.....รี่.......
ฉันรักนาย.......

"เดรโกจ๊ะ.......เดรโก!......"
"อ่ะ....ครับ?...." หันกลับไปยังต้นเสียง คุณนายเลอนัวร์เรียกเขาไว้ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดกลับไปยังอพาตเม็นท์ชั้นบน
"คือ....ฉันไม่ค่อยอยากจะบอกเธอเลยนะจ๊ะ.....แต่ว่า เธอช่วยเข้ากะแทนโซฟีหน่อยได้มั้ยจ๊ะ...เผอิญว่าโซฟีต้องไปพบหมอน่ะจ๊ะ" เธอดูลำบากใจที่ต้องมาพูดกับเค้าเรื่องนี้ เดรโกรู้ดีว่าคุณนายเลอนัวร์เป็นคนขี้เกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ.....ยังไงซะวันนี้ก็คงไม่มีอะไรอยู่แล้ว"


"เดรโก~~.....ดีใจจังเลยที่ได้เจอ~~" คนตัวสูงถลาเข้ามาหาร่างผอมบางทันทีที่เค้าเปิดประตูเข้าไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
"อะไรของนายน่ะอองรี....เราก็เจอกันอยู่ทุกวันไม่ใช่รึไง?...." พูดตอบไปน้ำเสียงเย็นชาเหมือนที่เคยใช้เป็นประจำเมื่อครั้งยังเป็นนักเรียน หนุ่มผมดำร่างสูงมุ่ยหน้านิดๆ ก่อนจะพูดต่อไปโดยไม่สนใจท่าทางเย็นชาของอีกฝ่าย
"แหม......เจอกันทุกวันก็ยังไม่พอหรอกน่า....มองทุกวัน วันละหลายๆชั่วโมงก็ไม่เบื่อหรอก" ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้มกว้างโดยไม่คิดอะไร แต่คำพูดนี้กลับทำให้เขานึกถึงคำพูดบางอย่าง....

มองอะไร?
มองนายไง...
ไม่เบื่อรึไง เห็นจ้องมาเป็นชั่วโมงแล้ว....
ไม่หรอก.......ฉันจะเบื่อคนที่ฉันรักได้ยังไงล่ะ

"เดรโก?.....นายไม่สบายรึเปล่า?" อองรีถามสีหน้าเป็นห่วง แต่ร่างบางกลับส่ายหน้า
"เปล่า......แค่นึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้น่ะ.....ทำงานเถอะ.....วันนี้ลูกค้าเยอะนะ" ร่างบางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะคว้าผ้ากันเปื้อนครึ่งตัวมาสวมและเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไป.....



เดรโก.....นายอยู่ในนั้นรึเปล่า?
.......
เฮ้อ....หาตั้งนาน......มานั่งทำอะไรมืดๆในนี้ล่ะ?
....ฉัน......ฉันเจอจดหมายนั่นแล้วนะ.....จากดัมเบิ้ลดอร์น่ะ....
.........นาย......
ทำไมนายไม่บอกว่านายไปพรุ่งนี้!!! จะให้ฉันเป็นไอ้โง่ไปถึงไหน!!
เดรโก.....ฉันไม่....
ฉัน.....ฉัน....ฮึก........ทำไมแฮร์รี่......?.....ทำไมต้องเป็นนายด้วย?!
......ฉันขอโทษ.....ฉัน....ขอโทษที่เอานายเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย....ขอโทษที่ทำให้นายต้องร้องไห้ ฉันขอโทษ....
ฮ่ะๆ........เพราะแบบนี้สินะ....ถึงต้องเป็นนาย.....
.........
ขนาด......มันไม่ใช่เรื่องที่นายควรจะขอโทษ....นายก็ยังทำ.....ฮึ.......
.............เดรโก.....
ไม่ไปไม่ได้เหรอ?.....นะแฮร์รี่........นะ......ฉัน.....ถ้านายไม่กลับมาล่ะ?....
ฉันจะกลับมา.....ฉันสัญญา.....รอฉันนะ.....
ฮือ......แล้วถ้านายตายล่ะ?.....ถ้านายไม่กลับมา......ถ้านาย.....ถ้านายทิ้งฉันไป.....
เดรโก.....ฉันจะกลับมา เชื่อฉันนะ....ฉันรักนาย ฉันจะกลับมา.....



"เดรโก!.....เดรโก!...." เสียงนึงเหมือนดังมาจากที่แสนไกล.....เสียงทุ้มต่ำนั่น....กับภาพพร่าเลือน....ผมสีดำแบบนั้น?....ใช่แฮร์รี่รึเปล่านะ?
"...แฮร์...แฮร์รี่.....?" นายกลับมาแล้วเหรอ?......นายกลับมาหาฉันแล้วใช่มั๊ย
"เฮ้ๆ....นายไม่เป็นอะไรมากนะ?...." เสียงนั้นตอบกลับมา เมื่อสายตาสามารถปรับสภาพกับแสงได้แล้วจังเห็นว่าไม่ใช่คนที่เค้าคิดเอาไว้
"ฉัน.........เกิดอะไรเหรอ อองรี?" เขาถามเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นแข็งๆ จึงค่อยๆชันตัวลุกขึ้น
"จู่ๆนายก็เป็นลมน่ะสิ....." เมื่อได้คำตอบ.....จึงรู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาจนได้ "ว่าแต่แฮร์รี่นี่ใครอ่ะ?...."
"ฮ่ะๆ......บ้าจริงๆ.....ฉันนี่มันบ้าชะมัดเลย.....มองนายเป็นเจ้าแว่นนั่นไปได้ไงนะ?" ขอบตานั้นร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ทำไมกันนะ.....ทำไมนายถึงไม่กลับมาซะที......ฉันควรจะพอซะทีดีไหม?
"นี่....นายไปกลับห้องไปก็ได้นะ เดี๋ยวฉันบอกมาดามให้...." อองรีพูดเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ร่างผอมบางนั้นค่อยๆลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
"ขอบคุณอองรี.....ขอบคุณจริงๆ"


ความมืดในห้องเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เขาจะได้ไม่ต้องมองเห็นอะไรหลายๆอย่างที่มันทำให้เขานึกถึงใครบางคน เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา เอนกายลงกับหมอนอิง ถึงแม้เช่นนั้น.....กลิ่นไอเก่าๆของอดีตก็ยังล่องลอยอยู่ในอากาศดังเดิม

"ไอ้แว่นบ้า!.....ไอ้โกหก......ไหนบอกว่าจะกลับมา!" เสียงที่เปล่งออกมา บรรยายไม่ถูกว่าเขาพูดนั้นอยู่ในอารมณ์โกรธหรือเสียใจ ชายหนุ่มยกมือข้างขึ้นมาปิดใบหน้าไว้ อีกข้างพยายามรั้งเสียงใกล้สะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางๆ

ไหนสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอ?.....ว่าจะกลับมา...
ทำไมต้องทิ้งฉันไว้แบบนี้.......
ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวเหรอที่ยังเชื่อว่า ปาฏิหารย์มีจริง.....
เชื่อว่า....นายยังคงจะกลับมาหาฉัน.....เชื่อว่าสักวันเราจะได้อยู่ด้วยกัน.....
......มีแค่ฉันใช่มั๊ย?.....

เสียงสะอื้นเล็กๆนั้นแทบจะถูกความเงียบงันกลืนหายไป เมื่อในที่สุดความเหนื่อยอ่อนก็เอาชนะความคิดที่เจ้าตัวค่อยๆจมลึกลงไปเรื่อยๆ....และเข้าสู่นิทราที่ไม่อาจคาดเดาได้......

.: End :.








(ที่ไหนกันเล่า เหอๆๆ)
*แกร่ก!........*

เสียงประตูห้องถูกไขโดยกุญแจที่เข้าคู่กัน ก่อนแสงจันทร์จากนอกหน้าต่างซึ่งส่องลอดผ้าม่านจะกระทบกับร่างของผู้มาเยือน แว่นกรอบกลมกับรอยแผลเป็นรูปสายฟ้า.....

เขาค่อยๆเดินอย่างเงียบงันมายังร่างที่นอนหลับไหลอยู่บนโซฟา ค่อยๆนั่งลงมองดูอีกฝ่ายพร้อมกับรอยยิ้ม ร่องรอยของคราบน้ำตายังคงเปรอะเปื้อนอยู่ตามแก้มขาวซีดนั้น ชายหนุ่มยกมือสากของเขาค่อยๆสัมผัสกับแก้มอุ่นนั้นอย่างเบามือ

"ไอ้แว่นบ้า......ไอ้โกหก....." เสียงเล็กๆนั้นเล็ดลอดออกมา โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่อง ทำให้อีกฝ่ายที่มองดูอยู่ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม เขาก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากมนเบาๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับกระซิบ
"คร้าบบบๆ.....ฉันผิดไปแล้ว.....ต่อไปนี้ฉันจะไม่ไปไหนแล้วนะ.....เราจะมีกันและกันแค่สองคน....นะครับ...."
"อื้มมม...." เดรโกขยับกายช้าๆ แต่ยังคงล่องลอยอยู่ในห้วงนิทราของเขา.....ก่อนร่างสูงจะส่ายหัวช้าๆ แล้วใช้สองแขนแข็งแรงนั้นช้อนร่างบางที่หลับไหลอยู่ขึ้นมา และพาไปยังห้องนอนพร้อมรอยยิ้ม

Sometimes,Miracle is someting that impossible to happen,
But It's sometning that possible to believe.

.:END:.
(จริงๆค่ะ)